Dyski twarde
Podczas gdy historia dysków twardych wciąż się rozwija, wczesne próby mechanicznego przechowywania informacji sięgają już wieków. W rzeczywistości, to wczesne dni rewolucji przemysłowej dały początek koncepcjom technicznym, które napędzają dzisiejsze dyski twarde. Aby stworzyć spójną tkaninę jedwabiu, w 1725 roku Basile Bouchon opracował taśmę papierową, która pomogła zautomatyzować krosna tkające jedwab, zwiększając powtarzalność procesu produkcji. Około 80 lat później inny Francuz, Joseph Marie Jacquard, wyprodukował maszynę, która wykorzystywała karty perforowane do sterowania krosnami tkackimi jedwabiu i uprościła tworzenie złożonych wzorów.
Krosno żakardowe - karty dziurkowane były używane już w XX wieku w najwcześniejszych urządzeniach komputerowych. Ta sama innowacja w zakresie kart perforowanych potwierdziła swoją wartość w czasie. W latach osiemdziesiątych XIX wieku Amerykanin, Herman Hollerith, opracował metodę wykorzystywania kart dziurkowanych do przechowywania danych, które były używane w spisie ludności Stanów Zjednoczonych w 1890 roku. Karty były używane jeszcze w XX wieku do sterowania i podstawowej automatyzacji w najwcześniejszych urządzeniach komputerowych. W rzeczywistości innowacja Hollerith pomogła założyć firmę International Business Machines (IBM), która przez dziesięciolecia zdefiniowała oblicze informatyki w przedsiębiorstwach.
Rzeczywiście, w 1956 roku to IBM wynalazł technologię zdolną do tego by stworzyć pierwszy dysk twardy, RAMAC - „Random Access Method of Accounting And Control” - która oferowała 5 MB pamięci masowej obsługiwanej przez gigantyczną gamę maszyn. W następnych dziesięcioleciach IBM kontynuował innowacje w zakresie technologii dysków twardych, wtedy też kolejny gigant pamięci masowej - Seagate - założony przez Ala Shugarta pod koniec lat 70. XX wieku, podniósł poprzeczkę w zakresie produkcji dysków twardych, szybko stając się największym niezależnym producentem dysków twardych na świecie. Być może najważniejsze, rzucającym cień na całą tę innowację była skromna karta dziurkowana. To właśnie metoda karty dziurkowanej doprowadziła do powstania binarnego systemu jedynek i zer, który stanowi podstawę współczesnych komputerów i rozwoju technologii odczytu/zapisu, która ma kluczowe znaczenie dla historii dysków twardych.
Karty dziurkowane są już tylko reliktem. Przechowywanie danych przybiera obecnie wiele form, w tym taśmę magnetyczną (nie papierową), magnetyczne dyski twarde, urządzenia półprzewodnikowe, a w ostatnim dziesięcioleciu rozwój pamięci masowej w chmurze, która w zależności od potrzeb wykorzystuje kombinację wszystkich tych technologii. Dyski twarde nadal pozostają na czele klasy, jeśli chodzi o niedrogie i niezawodne przechowywanie danych - filmów, zdjęć, gier, dokumentów i innych.
Patrząc w przyszłość, na przyszły rozwój dysków twardych, liderzy przedsiębiorstw, Seagate i Western Digital (WD), są zdeterminowani do wdrożenia technologii “HAMR” (nagrywanie magnetyczne wspomagane ciepłem), podczas gdy WD jednocześnie wspiera rozwój “MAMR” (nagrywanie magnetyczne wspomagane mikrofalami). Tymczasem firma Seagate pracuje nad wdrożeniem technologii “podwójnych siłowników”, jako sposobu na odblokowanie dodatkowych operacji wejścia i wyjścia na sekundę w celu poprawy wydajności odczytu i zapisu informacji.
Przygotowywane są także inne metody zapisu, odczytu i przechowywania danych - np. gontowy zapis magnetyczny (SMR) - w celu dalszego zwiększenia wydajności i możliwości dzisiejszych technologii. Nawet pośród postępów w protokole NVMe-oF i rozwoju infrastruktury komponowalnej, nadszedł ekscytujący czas dla dysków twardych. Można z całą pewnością stwierdzić, że ich historia dopiero się zaczyna, pomimo rozwoju takich usług jak “chmury, to będą one jedynie dodatkiem, i raczej nigdy nie zastąpią fizycznego sposobu zapisu danych - a właściwie urządzenia z danymi, do których dostęp możemy mieć tylko my, zachowując swoje powszechne prawo do prywatności.
Temat dotyczący dysków twardych jest naprawdę obszerny, ponieważ istnieje wiele technik, rodzajów, urządzeń, zdolnych do przechowywania danych i informacji, naszych zdjęć, filmów i dokumentów. Zanim poznamy każdy z nich i dowiemy się, czym kierować się i na co zwracać uwagę podczas zakupu dysku twardego, zajrzyjmy w głąb historii i poznajmy - w skrócie - od czego się to wszystko zaczęło.
Dyski twarde - historia powstania
W latach pięćdziesiątych XX wieku sprzęt do przechowywania danych/informacji był mierzony w metrach i tonach. W tamtych czasach, najnowocześniejszy dysk komputera wypłynął z rąk inżynierów IBM, a sam dysk nosił nazwę - “RAMAC 305”. Dysk składał się z dwóch pudeł wielkości lodówki, z których każda ważyła około tony. Jedno pudełko zawierało aż czterdzieści 24-calowych dwustronnych talerzy z dyskami magnetycznymi, wózek z dwiema głowicami rejestrującymi zawieszonymi na sprężonym powietrzu, przesuwanymi w górę i w dół wzdłuż całego tego “stosu”, aby uzyskać dostęp do kolejnych dysków - a jak wspomnieliśmy było ich aż 40. Druga szafa zawierała jednostkę do przetwarzania danych, magnetyczny bęben procesowy, rejestr rdzenia magnetycznego oraz elektroniczne obwody logiczne i arytmetyczne.
Obecnie mamy pendrive'y, mikro-dyski i wbudowane dyski półprzewodnikowe, które prawie nic nie ważą, a przechowują gigabajty danych i kosztują (w porównaniu z latami pięćdziesiątymi) naprawdę niewiele. Jak tanie jest teraz przechowywanie danych? Dysk twardy o pojemności 1 TB, który dziś kosztuje zaledwie około 200-240 złotych, byłby wart około 3-4 miliardy złotych w latach pięćdziesiątych XX wieku, kiedy pamięć masowa komputera kosztowała 3-4 złote za bajt, jak twierdzi Peter Krawiecki (polskie korzenie), starszy kustosz Muzeum Historii Komputerów w Wielkiej Brytanii. Co ciekawe, współczesna pamięć RAM o pojemności 4 GB kosztowałaby około 100 miliardów złotych.
Muzeum Historii Komputerów - otwarcie wystawy
W styczniu ubiegłego roku, Muzeum Historii Komputerów w Wielkiej Brytanii otworzyło nową wystawę zatytułowaną “Rewolucja: Pierwsze 2000 lat informatyki”, która opowiada o historii powstania komputerów - od liczydła do smartfona. Wystawa została umieszczona w wartym 51 milionów złotych obiekcie o powierzchni prawie 80 000 metrów kwadratowych, zawierającym 19 galerii, 3 najnowocześniejsze cyfrowe teatry i 1000 artefaktów. To właśnie z
tej cudownej, muzealnej podróży, dowiadujemy więcej na temat powstania pierwszych dysków twardych. Już w 1956 roku “RAMAC 305” był w stanie przechować na swoich talerzach informacje/dane składające się z 5 milionów znaków. Obecnie dyski twarde przechowują aż 3 TB danych, a technologia półprzewodnikowa szybko zbliża się do dwóch terabajtów pamięci na jednym dysku SSD.
Jedna z wnęk muzeum jest poświęcona pamięciom i systemom pamięci masowej, ponieważ podczas gdy przemysł półprzewodników zyskuje największą zasługę za postęp w obliczeniach na przestrzeni lat, przechowywanie (zarówno pamięć krótkotrwała, jak i dyski) jest niedocenionym bohaterem nowoczesnej technologii. Bez dużych systemów pamięci masowej nie byłoby handlu elektronicznego, ponieważ wszystkie te gigantyczne witryny internetowe, obsługujące wiele tysięcy, a może i milionów transakcji jednocześnie, nie istniałoby, gdyby nie tani, szybki i niezawodny sposób przechowywania danych, a więc i miejsca do przetwarzania tych wielomilionowych żądań.
Al Hoagland z dyskiem RAMAC 350
Al Hoagland, który pracował dla IBM przez prawie 28 lat, pomógł stworzyć pierwszy na świecie dysk RAMAC. Doskonale pamięta, kiedy w trakcie tworzenia dysku, wiele osób myślało, że dyski twarde nie mają przyszłość. Wtedy, około 1956 roku, do uruchomienia RAMAC potrzeba było aż trzech techników - jedna osoba zajmowała się procesorami, druga zajmowała się pamięcią masową i trzecia, która musiała obsłużyć pamięć “RAM”. Warto zapamiętać, że ówczesna pamięć o dostępie swobodnym lub RAM, to technologia, która składała się wówczas z pamięci z rdzeniem magnetycznym. Była zasadniczo matrycą drutów z przymocowanymi do nich małymi żelaznymi “pączkami”.
“Cudowna pamięć”
Tym, co pomogło w stworzeniu dzisiejszych zaawansowanych technologicznie systemów przechowywania danych, był sprzęt taki jak RAMAC (nazwa ta oznacza -Random Access Method of Accounting and Control). W tamtym okresie czasu był to po prostu cud technologiczny, zresztą sam IBM opisał nawet swój ogromny system pamięci masowej jako „cudowną pamięć”. Geniuszem nośnika pamięci był fakt, że wykorzystywał on stos obracających się dysków, co pozwalało głowicom odczytującym i zapisującym na radykalne skrócenie czasu wyszukiwania danych i informacji, w porównaniu z urządzeniami pamięci taśmowej lub bębnem magnetycznym.
RAMAC 305 zajmował większą część pomieszczenia i mógł przechowywać maksymalnie 5 MB danych - odpowiednik 64 000 kart perforowanych lub 2000 stron tekstu z 2500 znakami na stronę. System napędowy nie porażał wówczas prędkością przesyłania danych, ponieważ oferował jedynie transfer danych z szybkością około 10 kilobajtów na sekundę. Ile kosztowała taka przyjemność? Przyjemność posiadania RAMAC 305 kosztowała około 200 tysięcy dolarów. Można też było go wypożyczyć za kwotę około 3200 dolarów miesięcznie.
Inżynier IBM, Rey Johnson, kierował 50-cio osobowym zespołem (w tym Hoagland’em) i pracował z nim w budynku o powierzchni 24 tysięcy metrów kwadratowych w San Jose, przy opracowywaniu RAMAC. W tym czasie, IBM zajmowało wówczas jedno z zaledwie dwóch laboratoriów technologicznych w Dolinie Krzemowej - Hewlett-Packard (HP) był właścicielem drugiego. Przed rokiem 1952, laboratoria technologiczne IBM znajdowały się w Nowym Jorku. Hoagland kończy obecnie książkę o 50-letniej historii dysków twardych. W czasie, gdy pracowano nad RAMAC, główne systemy wykorzystywały karty dziurkowane i taśmę magnetyczną.Niektórzy używali pamięci “bębna magnetycznego” do przechowywania danych, głównie przez Univaca.
Pamięć RAMAC składała się z magnetycznego bębna procesowego pracującego z prędkością 6000 obr./min. Oddzielny moduł pamięci z rdzeniem magnetycznym synchronizował przepływ we / wy do i z pamięci RAM. Kolejny oddzielny rejestr adresowy ze 100-znakowymi blokami umieszczał dane na dyskach RAMAC w ciągu sześciu dziesiątych sekundy. To około milion razy wolniej niż dzisiejsze komputery stacjonarne i laptopy.
IBM 1301
RAMAC 305 był prekursorem powstania jednostki pamięci dyskowej o nazwie IBM 1301. Po wydaniu w 1961 roku modelu “1301”, stało się jasne, że był to pierwszy system przechowywania, który wykorzystywał „latające głowice” na ramionach siłowników do odczytu i zapisu danych na pięćdziesięciu 24-calowych talerzach magnetycznych. Głowica dysku IBM 1301 i zespół siłownika, wyglądały jak krajalnica do chleba odwrócona na bok, ponieważ każdy talerz napędu miał własną głowicę do odczytu i zapisu danych/informacji.
IBM 1301 miał 13 razy większą pojemność niż RAMAC, a jego talerze obracały się z prędkością 1800 obr./min. (w porównaniu z prędkością wrzeciona 100 obr./min. w przypadku RAMAC), umożliwiając głowicom szybszy dostęp do danych. Model 1301 zmniejszył średnią odległość odczytu od głowicy do powierzchni z 1000 mikrocali w RAMAC, do 250 mikrocali. Mikrocal to jedna milionowa cala. Patrząc z tej perspektywy, ludzki włos ma grubość 2000 mikrocali. Dzisiejsze głowice dysków twardych działają w odległości około 10 nanometrów od talerza, o wiele mniej niż szerokości linii stosowanej w technologii półprzewodnikowej.
Zaledwie dwa lata po stworzeniu 1301, IBM zbudował pierwszy wymienny dysk twardy, model 1311. System napędu, który skurczył technologię pamięci masowej z wielkości lodówki do rozmiaru pralki, miał sześć 14-calowych talerzy i zawierał pakiet dysków wymiennych o maksymalnej pojemności 2,6 MB danych. Model 1311 pozostał w użyciu do połowy lat 70. W 1979 roku Al Shugart, który pomagał opracowywać RAMAC z IBM, założył firmę Seagate, która stała się największym producentem dysków na świecie - w owym czasie mocnym konkurentem, z którym ostatecznie jak wiemy IBM sobie nie poradził.
Wkrótce potem, wrota do prawdziwych innowacji były otwarte. Dysk twardy „small form-factor” został wynaleziony w 1980 roku przez firmę Seagate. Ten 5-calowy dysk ST506 miał taką samą pojemność jak RAMAC (5 MB) i mógł odczytywać lub zapisywać więcej niż 12 dokumentów na raz, w mniej niż sekundę.
Dyski twarde - od ośmiu cali w 1979 roku do 0,85 cala dzisiaj
W 1983 roku nieistniejąca już firma Rodime wypuściła pierwszy 3,5-calowy dysk twardy, który zawierał 10 MB danych. Dwadzieścia lat później, po zakupie działu zajmujących się produkcją dysków twardych IBM, Western Digital przedstawił swój pierwszy 3,5-calowy dysk (nazwano go - Raptor) Serial ATA (SATA) o prędkości 10 000 obr./min. Dysk ten, został stworzony do użytku serwerowego (centrum danych), a jego pojemność wynosiła 37 GB. W następnym roku (w 2004 roku) Toshiba wypuściła pierwszy mikro-dysk, o kwadratowym wyglądzie i rozmiarze 0,85 cala. Dysk ten mógł pomieścić do 2 GB danych.
Microdrives (mikro-dysk) pobudził większą innowacyjność w urządzeniach przenośnych, takich jak kultowy iPod firmy Apple. Kiedy iPod został wydany po raz pierwszy w 2001 roku, miał 1,8-calowy dysk twardy o pojemności 5 GB. Do 2006 roku pojemność “mikrodrive'a” iPoda wzrosła do 160 GB. To był rok, w którym takie firmy jak Seagate i Western Digital wprowadziły 2,5-calowe dyski twarde o prędkości obrotowej 10 000 obr./min. Seagate Savvio 10K.2 przechowuje do 146 GB danych, czyli około 28 800 razy więcej niż stary system dyskowy RAMAC i jest 8500 razy szybszy od niego. “Raptor X” firmy Western Digital mógł pomieści za to 150 GB danych. Dzięki zwiększonej prędkości, napędy mogły odczytywać lub zapisywać całe dzieła Szekspira x15 w mniej niż sekundę.
W 2006 roku firma Seagate ogłosiła stworzenie 1-calowego dysku twardego o pojemności 12 GB
Niedawne, dość szybkie skoki pojemności dysku twardego (z 1 TB do 3 TB w dwa lata) wyewoluowały z przyjęcia “prostopadłych metod nagrywania”, które ustawiały magnetyczne bity danych pionowo na talerzu dysku, w przeciwieństwie do zapisu wzdłużnego, który układał je płasko na powierzchni talerza. Podnosząc je, więcej danych może zostać umieszczonych w tej samej przestrzeni, zwiększając gęstość powierzchniową dysków twardych. Podobnie jak w przypadku wszystkich technologii, ewolucja doprowadziła nie tylko do innowacji, ale także do starzenia. Pamiętasz dyskietkę? Obecnie dyski twarde wydają się ustępować miejsca pamięci masowej półprzewodnikowej lub pamięci “nieulotnej” (chmury), która nieubłaganie wyprzedza rynek.
Nawet Hoagland (pracownik IBM, pomógł stworzyć pierwszy na świecie dysk twardy), który ma sympatię do dysków HDD, przyznaje, że jego żywotność w przypadku użytku osobistego, dobiega końca. Dobrym tego przykładem jest choćby iPad, który oferuje dysk półprzewodnikowy z taką pojemnością, która jeszcze 10 lat temu byłaby wystarczająca dla laptopa. Teraz jednak, rozmiar oferowanej przez iPad pamięci nie robi aż tak dużego wrażenia. Duże znaczenie ma także chmura, strumieniowy przesył danych. Niektórzy po prostu wychodzą z założenia, że po co jest trzymać kopię jakiegoś filmu na dysku twardym, skoro można go strumieniować za pomocą internetu, kiedy tylko ma się na to ochotę lub przechowywać na serwerach, tzw. “chmurach”. W obu przypadkach wystarczy jedynie połączenie z internetem.
Gdzie obecnie jest dysk twardy?
Nie oznacza to, że dyski twarde zostaną wkrótce wycofane. Korporacje będą jeszcze przez wiele lat rozwijać format, czy rodzaj dysków, aby nadążyć za lawiną danych tworzonych każdego dnia. Ponieważ za każdym razem, gdy ludzie tworzą jakieś dane (filmy, zdjęcia, dokumenty itp.) i umieszczają je w internecie, oznacza to ogromny wzrost produkcji tzw. “farm dyskowych”.
Obecnie nie można jeszcze pobić pojemności, jakie można uzyskać na dysku magnetycznym, pod względem kosztów lub ilości. Dlatego też różnego rodzaju firmy, serwerownie, założyciele usług cloudingu, będą dalej kupować dyski twarde dla masy danych, jakie co sekundę są umieszczane przez użytkowników w internecie. Chociaż ceny dysków SSD są coraz niższe i z punktu widzenia użytkownika najbardziej opłacalne, to jednak firmy, głównie przez wzgląd na koszty, będą dalej kupować tradycyjne, talerzowe dyski twarde, póki jakiś inny rodzaj dysków (najprawdopodobniej SSD) będzie tańszy i w ten sposób opłacalny. Jeśli przeszłość można nazwać prologiem, to za 50 lat jeden terabajt pamięci na dysku SDD, prawdopodobnie będzie bardzo, ale to bardzo tani.
Dyski twarde - czym są i jak działają?
Co to jest dysk twardy? To częste pytanie, na które z przyjemnością odpowiadamy. Niezależnie od tego, czy szukasz sposobów na zwiększenie pamięci za pomocą dysku twardego, próbujesz kupić komputer z odpowiednim dyskiem twardym, czy po prostu próbujesz dowiedzieć się nieco więcej na jego temat, dostępnych rodzajach, różnic między nimi i możliwości jakie oferują - to czytaj dalej. Zachęcamy do dalszej lektury.
Przeznaczenie dysku twardego
Dysk twardy to miejsce, w którym urządzenie tj. komputer, przechowuje dane zazwyczaj przez dłuższy okres czasu - nie tylko te, które zapisujesz, ale cały kod, wymagany przez system operacyjny, przeglądarki “szkieletowe” używane do uzyskiwania dostępu do Internetu, sterowniki akcesoriów i inne. W odniesieniu do pamięci masowej komputera zwykle używana jest nazwa „dysk twardy” (lub dysk SSD, patrz poniżej).
Każdy dysk twardy ma określoną ilość miejsca. Część tej przestrzeni jest automatycznie wykorzystywana przez system operacyjny i instalacje kopii zapasowych. Resztę można jednak wypełnić danymi, które pobierasz i zapisujesz, niezależnie od tego, czy jest to nowa aplikacja, czy śmieszne zdjęcie kota, które ktoś udostępnił. Miejsce na dysku twardym nie jest teraz tak ważne jak kiedyś. Dzieje się tak, ponieważ oprogramowanie oparte na chmurze nie wymaga lokalnej pamięci masowej. Dane mogą być również przechowywane w chmurze, zwalniając cenne miejsce na dysku twardym.
Ta zależność oparta na chmurze - która polega na zdalnych serwerach i ich dyskach twardych w centrach danych - pierwotnie napędzała platformę Google Chrome OS. Chromebooki mają bardzo mało miejsca na fizyczną pamięć ze względu na zależność od przesyłania strumieniowego i rozwiązań chmurowych. To się do pewnego stopnia zmienia dzięki rosnącemu wsparciu dla aplikacji Google Play na Androida .
Dysk wewnętrzny lub zewnętrzny
Wewnętrzny oznacza, że dysk twardy znajduje się wewnątrz urządzenia komputerowego i bezpośrednio łączy się z płytą główną, ale nie zawsze można go uaktualnić. Na przykład dysk znajdujący się w kieszeni można łatwo usunąć, odłączyć stary dysk i podłączyć nowy. To szybka i prosta aktualizacja.
Jednak w przypadku laptopów proces “aktualizacji” (czyt. wymiany dysku) nie będzie tak prosty. Zwykle na dole znajdują się specjalne klapki zapewniające dostęp do dysku. Inne laptopy, takie jak MacBooki od Apple, nie mają wymiennej pamięci masowej. Zanim zaczniesz majstrować przy komputerze, przeczytaj instrukcję na stronie internetowej producenta, jak prawidłowo wymienić dysk twardy w laptopie.
Natomiast, dysk zewnętrzny oznacza, że dysk twardy znajduje się poza komputerem i zazwyczaj łączy się go za pomocą kabla USB lub Thunderbolt. Ta opcja jest zwykle wolniejsza ze względu na połączenie, ale można ją również odłączyć od komputera nadrzędnego bez większych problemów. Oprócz opcji korzystania z dysku - wewnętrznego i zewnętrznego dysku twardego - musimy pamiętać o tym, że są w gruncie rzeczy dwa rodzaje dysków z jakich możemy korzystać. Jeden z nich to tzw. dysk talerzowy, fizyczny, inaczej określany mianem HDD. Drugi z kolei to dysk półprzewodnikowy, tzw. pamięć SSD. Istnieje między nimi naprawdę ogromna różnica w działaniu.
Dyski twarde - SSD vs HDD?
Szukając nowego komputera lub zewnętrznego dysku twardego, prawdopodobnie zobaczysz dwie różne opcje przechowywania danych: tradycyjny dysk twardy (HDD) i dysk półprzewodnikowy (SSD). Wybór między nimi, może być trudny dla osób, które nie znają całkowicie tych terminów. Czy powinieneś wybrać oldschoolowy dysk twardy czy nowszy, szybszy dysk SSD? Pomożemy Ci dokonać najlepszego wyboru w oparciu o kluczowe czynniki, takie jak rozmiar oferowanej pamięci, prędkość i cenę.
Wstępne różnice - HDD i SSD
HDD: Tego rodzaju dyski twarde używają wirującego dysku magnetycznego, który zawiera informacje wpisane w bardzo małe ścieżki - trochę jak odtwarzacz płyt. Wymaga to ruchomych części, w szczególności głowic do odczytywania i zapisywania danych na dysku w razie zaistniałej potrzeby oraz napędu do obracania dyskiem. Jest to dość prosty mechanizm, który sprawia, że dyski twarde są z reguły niedrogie w zakupie, zwłaszcza w przypadku tworzenia rozbudowanych konfiguracji pamięci masowej - np. w serwerowniach.
SSD: W dyskach SSD nie ma ruchomych części. Zamiast tego napędy te wykorzystują półprzewodniki, które przechowują informacje, zmieniając stan elektryczny bardzo małych kondensatorów. Są znacznie szybsze niż dyski twarde i mogą łatwiej przechowywać informacje bez ryzyka zużycia części. Dyski SSD są także odpowiedzialne za to, jak szybko uruchamia się system operacyjny w danym komputerze. Dość często można spotkać się z opinią, że instalacja dysku SSD w starym komputerze, może tchnąć w niego nowe życie - oczywiście, zgadzamy się z tą opinią.
Pojemność - gdzie dostaniemy więcej, za takie same lub mniejsze pieniądze?
Nie jest trudno znaleźć dysk twardy o pojemności kilku terabajtów - są one coraz większe - bez obaw o to, że cena między dyskiem jednym a dwoma terabajtami, będzie jakoś kosmicznie wysoka. Przeciwnie, różnica w cenie jest wręcz mało zauważalna. W przeciwieństwie do tego, dyski SSD są zwykle znacznie mniejsze i zbyt drogie - zwłaszcza powyżej 2 TB.
Jednak jeśli chodzi o przestrzeń dyskową, dyski twarde (HDD) mają wyraźną przewagę i prawdopodobnie będą ją miały także w najbliższej przyszłości. Jeśli chcesz przechowywać coś długoterminowo lub przechowywać duże pliki i foldery, najlepszym rozwiązaniem są niedrogie, a wielkie pojemnościowo dyski twarde (HDD), ale jest to jeden z niewielu obszarów, w których dyski te nadal górują nad konkurencją.
Szybkość przesyłu danych
„Szybkość” dysku twardego to określenie na to, jak szybko mogą odczytywać i zapisywać dane. W przypadku dysków twardych (HDD) prędkość, z jaką obracają się talerze, pomaga określić czas odczytu i zapisu danych. Podczas uzyskiwania dostępu do pliku, część „do odczytu” głowicy odnotowuje położenie sekcji magnetycznych, gdy przelatuje nad obracającymi się talerzami. Tak długo, jak odczytywany plik był zapisywany sekwencyjnie, dysk twardy będzie go przeglądać. Jednak gdy dysk jest zapełniony danymi, łatwo jest zapisać plik w wielu sekcjach. Zjawisko to nosi nazwę „fragmentacji” i powoduje, że odczytywanie plików trwa dłużej.
W przypadku dysków SSD fragmentacja nie jest problemem. Pliki mogą być zapisywane sporadycznie w komórkach - i są do tego przeznaczone - z niewielkim wpływem na czas odczytu / czas zapisu, ponieważ każda komórka jest dostępna jednocześnie. Ten łatwy, jednoczesny dostęp do każdej komórki oznacza, że pliki są odczytywane z niewiarygodnie dużą szybkością - znacznie szybciej niż może to osiągnąć dysk twardy, niezależnie od fragmentacji. Dlatego dyski SSD mogą sprawić, że system operacyjny będzie działał lepiej, sprawniej i po prostu wydajniej niż na HDD - ponieważ możliwość dostępu do danych na całym dysku, zwana dostępem losowym, jest znacznie szybsza.
Ta szybsza prędkość odczytu wiąże się z pewnym haczykiem. Komórki SSD mogą się z czasem zużywać. Przepychają elektrony przez bramę, aby ustawić swój stan, który zużywa się na “komórce” i z czasem zmniejsza jej wydajność, aż SSD się zużyje. Bardziej prawdopodobne jest to, że zmodernizował byś swój dysk SSD ze względu na chęć posiadania większej ilości miejsca, niż doświadczył awarii pamięci SSD. Istnieją również technologie, takie jak TRIM, które pomagają zapobiegać zbyt szybkiej degradacji dysków SSD.
Poza tym, dyski twarde (HDD) są znacznie bardziej narażone na uszkodzenia fizyczne ze względu na użycie części mechanicznych. Gdyby ktoś upuścił laptopa z dyskiem twardym, istnieje duże prawdopodobieństwo, że wszystkie te ruchome części zderzą się, powodując potencjalną utratę danych, a nawet fizyczne uszkodzenie, które może całkowicie zabić dysk twardy. Dyski SSD nie mają ruchomych części, dzięki czemu mogą lepiej przetrwać taki upadek.
Kompromis - dysk hybrydowy
Dyski hybrydowe, oferują kompromis między zaletami dysków SSD i HDD. Łączą dysk twardy i dysk SSD w jedno urządzenie. Po pierwsze, są dyski SSHD - czyli hybrydowe dyski półprzewodnikowe. Te dyski to pełnowymiarowe dyski twarde (często o pojemności jednego lub dwóch terabajtów), które są wyposażone w dodatkową pamięć podręczną pamięci SSD NAND (zwykle o wartości kilku GB). Dyski SSHD działają, ucząc się, których plików używasz najczęściej, i zapisując je w szybko dostępnej sekcji pamięci SSD. Wszystkie inne pliki są przechowywane na wirującym dysku HDD. Chociaż dyski SSHD nie zapewniają trwałości i mniejszego zapotrzebowania na moc dysku SSD, nadal powinny zapewniać znaczny wzrost szybkości w przypadku niektórych procesów.
Istnieje możliwość wykorzystania dysku hybrydowego jako zewnętrznego urządzenia magazynującego. Wielu producentów opracowuje dyski wyłącznie w tym celu i produkuje zestawy obudów zewnętrznych, które pasują do różnych dysków SSD i HDD. Zaletą dysków zewnętrznych jest to, że mają wszystkie zalety dysku wewnętrznego z dodatkową wygodą w postaci zwiększonej przenośności.
Dyski twarde - ważne cechy dysku twardego
Obojętnie na jaki rodzaj dysku byś się nie zdecydował, musisz mieć na uwadze kilka elementów, które wspólnie dają nie tyle przestrzeń na masę plików, zdjęć, programów, dokumentów, filmów, ale także wpływają na wydajność całego systemu operacyjnego, dając często lepsze efekty, aniżeli wymiana innych podzespołów komputera na nowe. Oznacza to, że im szybszy dysk lub jego rodzaj, tym szybsza jest reakcja systemu na podstawe zadania - przeglądanie internetu, zdjęć, oglądanie filmów, pisanie dokumentów itp.
Szybkość
Prędkość dysku twardego zależy od tego, jak szybko może on odczytywać i zapisywać dane. Znaczenie ma również połączenie z komputerem. Słabe połączenie może utrudnić przepływ danych i ostatecznie wpłynąć na wydajność naszego “magazynu danych”. W przypadku mechanicznych dysków twardych prędkość obrotowa jest również istotna: na przykład dyski 7200 obr./min są szybsze niż dyski 5400 obr./min. Mimo wszystko, oba są znacznie wolniejsze niż dyski SSD.
Bezpieczeństwo fizyczne
Dyski twarde muszą być odporne na sporadyczne wstrząsy i uderzenia. Na tym właśnie polega bezpieczeństwo fizyczne - odporność Twojego urządzenia na uszkodzenia, które mogą spowodować utratę danych. Bezpieczeństwo fizyczne dotyczy przede wszystkim trwałości i jest ważne zarówno w przypadku dysków twardych montowanych wewnętrznie, jak i zewnętrznych. Trzeba także uważać na czynniki środowiskowe, takie jak ekstremalne upały lub zimno. Ponadto niektórzy producenci oferują funkcje, które pomagają zapobiegać włamaniom lub zniechęcają do kradzieży.
Port / Połączenie
Upewnij się, że wybrany dysk twardy, będzie korzystać z połączeń zgodnych z komputerem. Dostępne opcje obejmują połączenia PCI Express, SATA, Thunderbolt lub USB. Aby uniknąć problemów ze zgodnością, upewnij się, że znasz typ połączenia. Pamiętaj także, że rodzaj portu lub połączenia, z którego skorzystasz, może mieć wpływ na pracę dysku oraz prędkość przesyłu, odczytu i zapisu danych. Na przykład, jeśli podłączysz zewnętrzny dysk SSD do starego portu USB-A, połączenie ograniczy przepływ danych do 60 megabajtów na sekundę. Dzieje się tak bez względu na to, jak szybko dysk SSD jest w stanie odczytać dane. Jego możliwości i prędkość ogranicza port.
